Gedicht 21

Fotografie© Dianne van Wijnen Gedicht© Marita van Steensel-Kraamer TROOST Die je koesterde en liefhad, dierbaar en een deel van jou, is je door de dood ontnomen en een leegte is gekomen, zonder kleur, maar vol van rouw. Ach, wie peilt de donkere diepte en het eindeloos gemis; het verdriet, waardoor je tranen blijven stromen omdat ‘samen’ nu niet langer ‘samen’ is. Maar ik weet dat in de stilte, in de leegte en de pijn, als je, zó alleen, moet huilen, je dan stil bij God mag schuilen, want Hij wil jouw Trooster zijn… En al voel je je verlaten, is de eenzaamheid dichtbij, weet dat God altijd blijft zorgen, voor Hem is geen leed verborgen; dat biedt troost: God is nabij! Marita van Steensel-Kraamer